Reflexions de la frontiera

Quand era pitit, fasiá de l’asma. Bon, ne’n fau totjorn mas mens. Lo medecin disset a mos pairs : « Lo fau mandar dins las Pirineus ». Entau, a cinc ans, deguei passar l’estiu en Catalonha Nòrd, mai precisament a La Guingueta d’Ix (Bourg-Madame en francés) en Cerdanha, sens mos pairs dins un institut especializat dins las malaudias respiratorias daus mainatges. L’i tornarai quatre estius. L’i aprenguei a far dau veló. Prenián lo petit train jaune aus colors catalanas per ‘nar nos permenar a Oceja o alhors. Ne’n ai tot plen de suvenirs, dau solelh de julhet mai daus auratges dau mes d’aust, daus juecs mai de la quine respiratoria… La Guingeta d’Ix es pas plan granda mas rasis i a ‘na vila : Puigcerdà. Entre los dos, lo Segre.

Lo Segre es una de las frontieras naturalas de França. « Naturala » vòu dire que te fau molhar los pès per passar de l’autre costat. Ren mai. Perque, a cinc ans, comprenguei que las frontieras son pas naturalas dau tot ! L’autre costat era lo país de ma granda (murciana) mai de mon reir-oncle (barcelonés). Mas era l’autre costat. I aviá ‘na brava gendarmariá rasis lo pitit pont per passar lo Segre e ‘nar a Puigcerdà. Mai daus gardas civius. Sus un pont tant pitit. Coma si òm voliá pas que tu passes. Vesiá pas la diferéncia entre lo monde de ‘queu costat e ‘queu de l’autre. Eran catalans dau dos costat. Qu’era la Cerdanha dau dos costat. E perque tan de gendarmas a l’entrada dau país de ma granda ? Avián pas lo drech de l’i ‘nar ?

Lo parc de l’institut se trobava lo long dau Segre. Aviá l’autre costat en fàcia de me tot lo temps. Perque pas traversar lo riu ? Podiá pas zo far perque lo parc era encerclat per un grilhatge. ‘Laidonc, lançave daus pitits calhaus, loenh, loenh, per fin que tombessan de l’autre costat. Tot plen de pitits calhaus passeren la frontiera coma ‘quò e la gendarmariá mai la garda civila jamai zo saugueren.

---

Mandat dins ieu,revolucion